Mijo's vakantie (tot nu toe) VERVOLG

Hoi, dit is Mijo,

Ik was gebleven bij Banda Aceh.Het was nog 6 uur  rijden naar Banda Aceh. Op de helft, na 3 uur rijden, gingen we naar een oom van mijn vader, Nur. Die had een kleine boerderij naast zijn huis met allemaal kippen en hanen enzo. Die Nur, zat telkens naar me te lachen. Als hij naar mij keek en ik terug keek vond ie dat echt heeeeel erg grappig... Hij had ook een zoon, Gun, toen mijn moeder dat hoorde dacht ze een een gun, pistool zegmaar. Maar die was 12 jaar oud maar mocht al wel op een brommer rijden, Dian was achterop geweest, ik mocht ook maar ik was een beetje chagrijnig... Maar die Gun deed echt alles wat je van hem vroeg, Nur vroeg bijvoorbeeld of hij even naar de winkel ging om iets te halen en dat doet hij gewoon zonder iets te zeggen. Daar kan ik nog iets van leren. Toen gingen we door naar Banda Aceh. Gun en Nur gingen met ons mee, wat mijn moeder Dian en ik geloof ik niet zo leuk vonden, want dan zou m'n vader steeds weg gaan naar hun. Toen we er waren, gingen we naar hotel MEDAN. We wilden eigenlijk een Family Room (Dat is dan het op 1-na meest luxe soort kamer) , maar het werd dus een Superior Room (1 klas minder) . Daar hadden ze ongeloofelijk veel airco, daar was het gewoon koud. Als je van buiten de kamer naar binnen ging, voelde je echt een verschil..

Het was eigenlijk wel een soort opluchting toen we in Sirui aankwamen. We hadden een prachtige zee voor ons huis een lekker weertje en we hoefden niet meer elke ochtend toast met jam te eten. In Sirui hebben we gesnorkelt en rondgereden in een auto die we hadden gehuurd en een potje gekaart. Daar hebben we een competitie van gemaakt. Dian, mam en ik. Dian had het spel uitgelegd en al gauw begrepen we het. Als je won kreeg je 2 punten. Daarna zijn er nog 2 spelers over die tegen elkaar spelen en als je dan "wint" krijg je 1 punt. IK moest zonodig bijna elk potje slechte kaarten krijgen op het slechte moment. Daardoor bedachten Dian en mam een tijdelijke regel: De punten tellen alleen als Mijo wint. Dat vond ik wel een goede regel eigenlijk want ik stond iets van 16 punten achter. Toen kwam ik al dichtbij en wie wint mag 5 euro in Maleisië besteden en de verliezer moet betalen. Dat vond ik wel leuk. We hadden ook een kok, Mimi. Jammer genoeg was het eten vaak hetzelfde: Rijst, zwartvis en groente die steeds dezelfde smaak had. Soms kregen we nog Nasi Goreng wat ik erg lekker vond. Maar verder niet veel. Maar het was wel lekker gelukkig.

Toen gingen we weer naar Banda Aceh, waar ik nu zit. Weer naar hetzelfde hotel. We hebben net gegeten in een restaurant tegenover het hotel. Wat wel jammer was was dat er om de 3 minuten een bedelaar voorbij kwam die dan blind was maar wel PRECIES om mam's tas heen te lopen en de trap af te lopen. Toen begon het heel hard te regenen dus konden we niet terug...  Dus hier zit ik nu in de lobby van het hotel, waar we morgen weer vertrekken naar het vliegveld ,waar we weer vliegen naar Maleisië.

Tot de volgende keer.